Хүчээр биш эвээр гэдэг үгийг монголчууд баримтлан үр хүүхдэдээ үлгэр домог ярин, түүгээрээ хүний харилцаа, зан төрхийг нь хүмүүжүүлсээр ирсэн. Бид бүхний амьдрал зөвхөн хувиа бодож байх уу, эсвэл харилцан бие биедээ санаа тавьж явах уу гэдгээс үүдэн диваажин ч болдог, там ч болдог гэдгийг доорхи үлгэрт өгүүлжээ.Нэгэн залуу лам өвгөн багшаасаа “Там гэж ямар газар байдаг бол?” гэж асуужээ. Өвгөн лам “Тамд асар том тогоон дотор амттай гоймон уур савсуулан чанаж байдаг юм. Хүмүүс гоймонгоос идэхийн тулд нэг метр урт савхнаас өөр барьчих юм байхгүй. Юу болохыг төсөөлж байгаа биз дээ?” хэмээн өвгөн лам үргэлжлүүлэв. “Бүгд өлссөн учир нөгөө урт савхаараа гоймонгоос уралдаж идэх гээд тэмцэлдэнэ. Гэвч савх нь хэтэрхий урт тул гоймонг савхадлаа ч амандаа хийж чадахгүй. Бүгд түрүүлж идэхийн тулд галзуурсан мэт дайран хэрүүл зодоондоо хүрч, эцэст нь гоймонгоо ийш тийш нь цацаж бараад хэн нь ч идэж чадахгүй”. Залуу лам “Тэгвэл диваажин гэж ямар газар вэ?” хэмээн асуулаа. Багш нь “Диваажин ч гэсэн адилхан. Гэхдээ тэнд хүмүүс гоймонг урт савхаар хавчиж аваад тогооны нөгөө талд зогсож байгаа хүнд “Энэ идээг эхлээд та зооглоно уу” гэж найр тавина. Тэгэхэд эсрэг талд зогсож байгаа хүн түүнийг баяртай хүлээн аваад “Маш сайхан зоог байлаа. Одоо би танд хариу барьяа” хэмээн өөрийнхөө савхаар гоймонг савхдаж өгнө. Энд бүгд амттай гоймон идэж жаргалын дээдийг амталж байдаг юм даа” гэжээ.
Бид аль хэсгийнх нь хүмүүстэй төстэй байна даа. Та аль хэсэгтэй нь адилхан байхыг хүсч байна? УБ-ын гудамжинд яагаад дандаа машины түгжрэл болдгийн шалтгааныг бодоод нэг үзээрэй. Yүнтэй адил үзэгдлүүд монголчууд биднийг хаа явсан газар нь дагалдаж, та биднийг гутааж дорд адгуусны байдалтай харагдуулдаггүй гэж үү!
Комментариев нет:
Отправить комментарий